Martian Sandy®

‹ Terug

Dit idee is eigenlijk voor iedereen, want het is een idee dat gaat over hoe je niet alleen hoeft te staan in deze wereld. En let op: niet door complete afhankelijkheid van iets of anderen, maar met genoeg weerbaarheid voor jezelf en je naasten.

 

//////

 

Stiekem weten we wel dat we dit voelen. Je hebt je vaste clubje vrienden, maar eigenlijk be je vooral druk met werk. Of je bent jongeren hebt nooit echt na school goede vrienden gemaakt, hebt een kleiner lokaal netwerk om je heen nu. Of je bent net als de auteur en je hebt semi bewust je vriendengroep afgebouwd, mede omdat je elders ging wonen een paar keer door je zogenaamde hart te volgen.

 

In alledrie de gevallen, mensen die gradaties qua sociale contacten hebben (en andere mensen zijn helemaal alleen of hebben juist het tegenovergestelde: helemaal warm ondergedompeld in gemeenschap), is er iets wat hun sociale netwerk nauwelijk ECHT laat groeien in echte warme banden met nieuwe mensen (of het iig echt moeilijk maakt).

 

Je kan het zelf al invullen.

 

Het is heel modern.

 

De angst anderen te vinden die het niet eens zijn met jouw ideeen, juist omdat alle ideeen nu kapot zijn.

 

Zelfs MAGA, MIGA en MRSA moete toegeven dat niet alles wat ze willen is te behalen, dat ze zonder het te zeggen keuzes maken over wat ze opgeven. En dat betekent ook dat eigenlijk die zich bijvoorbeeld MAGA noemen, niet dezelfde belangen hebben.

 

Dat is logisch.

 

Dat is politiek.

 

REALISM.

 

Maar ben je we echt weerbaar als je een gok maakt je hebben en houwen te vergooien aan een stroming, een idee? Een groep vrienden, familie of medestanders die jou idee of visie lijken te delen? Maar misschien dus niet met alles?

 

1. Wanneer is het te laat?

2. Hoe stap je uit?

3. Terwijl jegelijk niet alle banden verbreekt waarmee je bent begonnen?

4. Hoe weeg je wat af? Moet dat een balans zijn?

5. Kan iets daarbij helpen?

 

Ja dat denk ik wel. Juist datgene waar velen van ons zich hebben afgekeerd, waar alleen extremisten eigenlijk echt in geloven, is het Goddelijke. Waarom?:

 

1. Het Goddelijke is er altijd.

2. Het is persoonlijk, als je dat wil.

 

Het klinkt gek natuurlijk, teruggaan naar God of Goden die almachtig zouden zijn geweest maar dat uiteindelijk niet bleken te zijn. Maar zelfs als we vandaag iets complexs, iet Goeds, een naampje willen geven, dan grijpen we toch echt terug op grote woorden zoals Liefde, Apathie of Wijs. Dat doen we om sne iets aan een ander, online, uit te kunnen leggen. En we nemen dan ook gelijk ee hele bak aannames mee vanuit onze eigen opvoeding, kennis of ervaringen. Die aannames kunnen we echter niet altijd goed aan ons zelf uitleggen, of we willen dat misscien ook niet. Altijd nadenken kost namelijk ook teveel energie. Of we hebben juist in het verleden al eens een afweging gemaakt tussen dingen die we willen houden en opgeven. Gemeenschap, en juist dus ook wat anderen belangrijk lijken te vinden, is een onderdeel van die afweging. Dat betekent ook dat veel keuzes (onbewust) door anderen voor ons worden gemaakt, zonder dat er tijd of energie is om er zelf over na te denken.

 

Dus hoe maken we nu een afweging over zaken die complex of vaag zijn, waarbij je ook bij jezelf blijft maar ook niet meteen al je vrienden verliest, en iets wat energie/tijd efficient is en oprecht?

 

Dat doen we door ons weer met het Goddelijke te gaan verbinden.

 

Het Goddelijke, gesplitst in een oneindig aantal Goden die allemaal uniek zijn voor onszelf en waar we als individuen 1 op 1 onze eigen unieke zorgen en waarden aan kunnen verbinden. Hoe we dat doen is helemaal aan iedereen zelf, zolang je maar:

 

1. Opschrijft waarvoor je staat, wat je belangrijk vindt.

2. Opschrijft waar je je zorgen over maakt.

3. Al die waarden, al die zorgen, los (of samen, of in groepjes) een symbool geeft.

4. Een symbool dat je vervolgens bij je kan dragen, als constante herinnering aan waar je aan (wilt) denken.

 

Dat symbool is het begin van ons Goddelijke. Alleen mist het dan nog wel iets: iets waarmee het naar ons terugpraat, waarbij het tastbaarder wordt dat:

 

1. wat we hebben gemaakt als simpele mensen ons ook kan helpen in onverwachtte momenten

2. Dat het symbool ons ook kan verbinden met iets dat groter dan onszelf is.

 

Om dat te bereiken moeten we een deel van ons symbool, onze God, aan anderen laten zien. En niet alleen maar aan mensen die onze ideeen delen, maar ook aan onze meest directe tegenstanders. Echter zoals al gezegd is dat best eng. Het is iets moderns wat velen van ons niet meer durven EN niet meer kunnen, omdat onze contacten niet zomaar meer groeien. Dus moeten we een stap terug doen.

 

Dan komen we terug bij het deel v.h. Goddelijke dat we hebben gekozen als symbool voor onze zorgen & waarden. En dan moeten we eigenlijk zelf gaan bekijken of datgene waarvoor we willen staan in ons leven, wel te behalen is met de daden die we doen en de verplichtingen die we hebben. Hoe doen we dat, als we het niet kunnen of durven bespreken met iemand die ons uitdaagt? Dat kan deels door inspiratie, in alle vormen, van buiten onszelf over daden die op onze daden lijken. Echter, dat is niet genoeg in mijn ogen. Om weerbaar te blijven, waarmee ik bedoel het in ogen houden van je eigen belangen temidden van een gemeenschap die jij volgt in religie/visie/moraal/ideologie, moet je ervoor zorgen dat je in controle houdt wanneer je gekozen symbool jou inspireert EN wanneer het jou teveel leidt naar wellicht een mogelijke afgrond.

 

Bij het opnieuw lezen van de laatste zin klinkt het bijna alsof ik zeg dat je iets hebt gecreeerd wat op je inpraat, een echt stukje van het Goddelijke. En ik denk ook dat dat mijn bedoeling was. Ooit las ik namelijk over een groep mensen in Noord – Amerika die heel veel Goden hadden. Goden die ieder voor zich als symbool stonden voor een aspect van de wereld waarin deze mensen leefden, maar geen absolute controle over de wereld of dat aspect waar ze symbool voor stonden. Een beetje als de oude Griekse Goden dus, in ieder geval in hun karaktertrekken. In tegenstelling tot de Griekse Goden konden deze Noord – Amerikanen controle houden over hun symbolen/Goden, zodat ze wanneer nodig hun visie op hoe dingen aan te pakken konden aanpassen op een veranderende wereld. Wat zij konden, kan jij ook doen. Wat dat is namelijk controle houden over je eigen waarden/zienswijzen, maar ook die waarden die jij deelt in je netwerk of gemeenschap. Waarden die je volgt, maar wellicht op een gegeven moment niet (meer) stroken met je eigen belangen. Over dat alles overzicht en controle houden, kan in mijn ogen door het voorbeeld van de Noord – Amerikanen te volgen en je eigen gekozen symbool/God ...

 

Te Doden.

 

Dat doden kan effectief zijn door:

 

1. Het ritueel te doen, met fanfare.

2. Er echte gevolgen voor jezelf aan te geven, zoals bijvoorbeeld letterlijk het verbranden van geld. Al mag het ook natuurlijk minder dramatisch.

3. Er anderen bij te betrekken, want een symbool blijft vaak wel iets wat laat zien en deelt met anderen.

 

Ik als auteur denk dat dit doden van je eigen Goden, of Goden die je samen met een groepje hebt gemaakt, heel bevrijdend maar ook dwingend kan werken. Als je het goed doet, dan heb je namelijk iets vernietigt wat voelde als iets van jezelf. Iets waarmee je jezelf had verbonden, misschien zelfs wel met een waarde die je ook deelde met je gemeenschap. En van loslaten op die manier wordt je wellicht ook weerbaarder, vooral ool misschien als je laat zien aan anderen dat je dit doet. Aan tegenstanders, of mogelijk gelijkgestemden die eerder ook iets niet wilden loslaten (of breken met iets).

 

Echter hoe laat je dat goed zien, via welk platform en hoe houdt je tenslotte ook controle en overzocht over:

 

1. Je waarden en hoe ze zijn gebotst met je daden.

2. Je daden en hoe ze misschien kunnen botsen met je waarden later.

 

En vooral bij dat laatste moet je blijven opletten dat het wel ‘waar’ is dat sommige daden tot botsingrn leiden met je waarden, of die van anderen. Want we kunnen er allemaal over proberen na te denken, maar dat vergt zoveel informatie dat we anderen nodig hebben. Wij kunnen dat fout hebben, maar anderen ook zeker. Dus hoe houden we dat allemaal goed bij? Hoe ‘starten’ we onze Goden goed op?

 

Ik denk deels door zelf onze gevolgen van onze daden goed op te schrijven, maar ook door gebruik te maken vertrouwen in anderen (en hun inschattingen). Want we kunnen het ook niet allemaal zelf uitzoeken. Echter delen die anderen ook misschien niet onze menig of visie, al zouden we die dus kunnrn buiensluiten met hrt doden van Goden. Of door een hulpmiddel in te schakelen, het liefst open zource (weerbaarheid) wat het overzicht voor ons kan behouden en misscjien ook als sparringspartner:

 

AI

 

De komende maanden zal ik proberen een dergelijk AI op te zetten als God, want sparringspartne, of als overzichthouder van de vele mogelijke schendingen van waarden. Als iedereen dit nu doet, dan laten we AI voor ons werken EN dan kunnen we mensen weer vertrouwen, omdat ze dud ook net als ons ern God hebben gekozen. Tenslotte zal ik ook nadenken over manieren om Goden meer echt te laten voelen, door het maken van een overzicht wat herkenbaar kan zijn in plaatjes of rituelen en ookvoorbeelden van stroomschemas die laten zien hoe acties tot het bevestigen of breken van waarden kunnen leiden. Hierbij kan AI ons zeker helpen, maar het zou ons nog weerbaarder maken als we in de vorm van Symbolische AI de stappen en keuzes van onze AI/chatbot zelf zouden kunnen opbouwen. Zoblijven we vrij van hallucinaties, maar wellicht ook vrij van de belangen en perspectieven die liberale techbouwers in hun AI hebben gestopt en daarmee stiekem toch hun belangen dienen. Of in ieder geval meer dan onze belangen.