Martian Sandy®

‹ Terug

We willen allemaal het beste voor onze kinderen. Zij kunnen zelf nog niet kiezen, dus daarom kiezen we vooral in hun eerste levensjaren wat ze eten of bijvoorbeeld dragen. Al die keuzes komen voort uit wat onze ouders hebben doorgegeven en wat we geleerd hebben in onze levensjaren. Die keuzes geven iets door aan onze kinderen, met de hoop dat ze ook zo veel mogelijk onthouden van onze goede bedoelingen.

 

Die bedoelingen kunnen echter teniet gedaan door die ene vervelende oom die het allemaal beter denkt te weten, de video's die je kind op het internet ziet of de vreemde leraar die je kind heeft geleerd over oneerlijke behandeling van mensen of hoe gedisciplineerd je wel niet wordt van bidden/vasten. Hier willen we onze kinderen tegen beschermen, door die mensen zoveel mogelijk uit te sluiten van de levens van onze kinderen. We vertellen onze zonen en dochters dat sommige mensen niet goed zijn, of dat sommige dingen gevaarlijk zijn.

 

Tegelijktertijd willen we echter ook dat onze kinderen kunnen omgaan met die gevaarlijke mensen of dingen. Dat willen we omdat ze dan later op hun eigen benen kunnen staan, of dat ze later in ieder geval voor ons kunnen zorgen als we dat willen. Dus hoe brengen we onze opvoeding en het gevaar van buiten in balans met elkaar?

 

Een plek om dit te bekijken is op school, waarbij nu al verschillende meningen van ouders te zien zijn over de opvoeding. Sommige ouders laten hun kinderen zelf naar school gaan, anderen worden gebracht. Sommige ouders verwachten de aller allerhoogste cijfers, anderen zijn tevreden met zesjes en laten hun kinderen vrij in de keuze van de volgende opleiding. Sommige ouders vinden het goed als de leraren de kinderen (zeer) streng aanpakken, anderen gaan juist in discussie met de leraar en

staan ondanks alles achter het verhaal van hun kind. Bij deze laatste tegenstelling zien we iets terugkomen van het gevaar/opvoeding dilemma, want de docent is een van de eerste en belangrijkste invloeden van buitenaf die een verschil kan maken in hoe een kind leert denken. Vertrouwen we hen wel en sluit hun visie aan bij de andere aspecten van onze opvoeding, zoals bijvoorbeeld eerder beschreven bij de tegenstellingen in deze alinea?

 

Als dat vertrouwen er niet of minder is, dan leidt dat tot nieuwe scholen: voor vrije kinderen, voor kinderen die bidden, met extra aandacht en begeleiding, met dure docenten of met een hele duidelijke richting. In die scholen kan het veilig zijn, veilig voor het gevaar van buiten. Maar hier schuilt weer het volgende gevaar: namelijk dat onze kinderen niet leren omgaan met die andere mensen en dingen die ze wel kunnen vinden in die andere scholen. Maken we dan ze eigenlijk weerbaarder of kwetsbaarder?

 

Een reactie op dit nieuwe dilemma van kwestbaarheid is een wens om vervolgens ook na school te gaan werken bij een bedrijf met mensen die je kent, naar een vereniging waar iedereen dezelfde interesse heeft of te blijven stemmen op een partij die altijd voor jou hetzelfde belooft. Dit is natuurlijk een grote overdrijving. Er zijn genoeg momenten in de levens van onze kinderen waarin ze buiten het groepje nieuwe dingen leren, maar ik denk dat we wel moeten toegeven: een school of groep legt een duidelijke basis. En die basis is niet voor iedereen even sterk, even leerzaam, even rijk, even gezond of eerlijk in hoe verhalen worden verteld. Vooroordelen blijven, net als een verschil in rijk/arm of wat er geleerd wordt.

 

Dus waarom trekken we dat niet allemaal gelijk? Weg met alle regelgeving die dit onderscheid maakt en maak plaats voor nieuwe afspraken. Afspraken die zeggen dat we investeren in de vakken die onze kinderen nodig zullen hebben om bij te kunnen dragen aan de maatschappij, met docenten die hoog opgeleid zijn op alle scholen. Afspraken die zeggen dat de opvoedings meningen van alle groepen niet meer verstopt mogen worden in veilige scholen, maar juist in de openbaarheid hun waarde kunnen laten zien.