Martian Sandy®

‹ Terug

Met een blik op oneindig keek de mens door het raam naar buiten. Een wijdse vlakte strekte zich uit en herhaaldelijk blies de wind een lading fijn stof langs het raam. Boodschappen verschenen op het scherm in zijn hand: wat persoonlijkse berichten van thuis en enkele werk gerelateerd. De eerste vertelde over de status van de volgende vlucht naar de VS, de tweede bracht alles weer in het heden. De droom was bij het opstaan nog even blijven hangen, waardoor het net leek of de ronde opgeblazen capsule een ontvangsthal van een vliegveld was. Zo echt dat het leek alsof het rode zand werd weggeblazen door een bus voor de ingang van de terminal. Het bericht over de gewassen maakte alles weer normaal: dit was Mars.

 

 

Dit beeld kwam af en toe nog wel eens terug, al was het minder vaak dan in de eerste jaren. In gesprekken met anderen kwam naar voren dat zij ook een dergelijk droom ervaarden, al ervaarde ieder het op zijn eigen manier. Waarschijnlijk was het een verlangen naar iets op wat op Aarde heel belangrijk was. Zoals het wachten op de vlucht naar een nieuwe bestemming, of de familie in de ontvangsthal. Zingende vogels om 5 uur in de ochtend of een eenzame wandeltocht door het park. Zacht geruis van de snelweg of het geroezemoes in een bar. Iedereen had wel een eigen geluid of gevoel, waar hij of zij in kon wegdromen.

 

 

In het begin was dat nog heel intens. Tussen de vele reparaties, het verzorgen van de planten of het doen van experimenten was er namelijk de verveling. Men wachtte op de download van muziek, want de orginele 1000 waren al snel bekend. Langzaam maar zeker zorgde dit geleidelijk voor een constante dagdroom, waarbij de structuur van de dag wegebde door de illusies van de geest. Dat zorgde voor gevaarlijke situaties. John was uiteindelijk de luchtsluis uitgerend, door een verlangen naar de buitenlucht. De storm had hem begraven.

 

 

Het doel van de missie was duidelijk: het opzetten van een menselijke gemeenschap, welke onafhankelijk van de Aarde kon voortbestaan. Lange tijd zou de kolonie echter spullen blijven ontvangen, waar ze ook niet zonder zou kunnen. Dit veroorzaakte echter wel een misplaatst gevoel, alsof de mens niet op Mars kon of mocht wonen. Daardoor bleef dat verlangen, waar niet iedereen goed mee kon omgaan. De aankomst van nieuwe groepen hielp ook niet. Een waslijst van verhalen over ‘thuis’, politiek of een nieuwe dans herinnerde aan een gouden tijd van een onbekommerd en veilig leven.

 

 

Zodoende werd er een besluit gemaakt over de communicatie met Aarde. Er zou altijd maar één persoon verantwoordelijk zijn voor noodzakelijk contact met ‘Mission Control’. Niet dat men daar heel blij mee was. Vanaf dat moment zouden de psychologen van Mars One alleen indirect horen van het welzijn van de bewoners. Zo was men nogal geschokt (als is dat nog zacht uitgedrukt) om te horen dat experimenten niet werden uitgevoerd vanwege dagdromende onderzoekers. Dit wees duidelijk op een slechte algemene psychologische toestand van de meesten, wat niet goed zou zijn voor de overlevingskans. Men adviseerde groepsactiviteiten zoals spelletjes of gesprekken. De meesten gingen liever naar buiten staren, sommige deden zelfs dagelijkse uitstapjes in ruimtepakken. Allemaal met de bedoeling zich te isoleren van de rest en het einde af te wachten. T

 

 

Toch was dit niet hele verhaal, want niet iedereen gedroeg zich zo ‘vreemd’. Velen ontsnapten uit hun dagdroom om te beseffen dat het leven toch doorging en men zich voor moest bereiden op de aankomst van nieuwe bewoners. Was dit niet het geval geweest, dan had iedereen zichzelf (of elkaar) zeker van het leven beroofd. ‘Thuis’ werd stukje bij beetje Mars, de witte zeilwand met 5 meter roodzand als stralingsbescherming temidden van een eindeloze woestenij met stenen.

 

 

Communicatie met Aarde bleef miniem, wat de voornaamste reden was voor het success. Niet elke nieuwe bewoner was daar blij mee, al ontdekten ze na een paar maanden wel de betekenis van isolatie. De ‘onuitputtelijke’ inspiratie bron, de radio, werd het eigendomsrecht van één bewoner, wat elke 6 maanden wisselde. Dit systeem ondervond natuurlijk weerstand (zoals elke verandering), maar leidde ook tot ongekende creativiteit. Aarde werd steeds meer een verleden, waarover nieuwe mythen de basis werden van tradities op Mars.

 

 

Elke 6 maanden werd een verandering op zich: er kwamen andere experimenten en informatie van Aarde, naast het feit dat dat ‘Mission Control’ telkens een andere interpretatie kreeg van het leven in de capsules. De verhuizing van 5 groepen leek te zijn geslaagd. Een hechte gemeenschap van 20 personen leefde in harmonie en deelde haar bevindingen met moeder Aarde.

 

 

De zesde groep kwam echter nooit aan, want hun raket ontplofte bij de lancering. De bewoners maakten een symbool van stenen ter nagedachtenis, welke door sattelieten rond Mars werd opgepikt en uitgezonden naar Aarde. Tegelijkertijd waren ze ook erg blij met de extra capsules en voorraden, welke al eerder op Mars waren geland. De gebeurtenis betekende echter ook een keerpunt in de geschiedenis van het project. De extra voorraden en onderdelen waren namelijk hard nodig om verouderde technologie te vervangen. Alle hardware was feilbaar en men moest zich blijven aanpassen aan de omstandigheden van onder andere zandstormen, die de zonnepanelen bleven bedekken met een fijne laag zand.

 

 

Met een groeiende groep mensen werd het ook mogelijk om grotere projecten te starten, zoals het uitgraven van kuilen voor meer bewegingsruimte en land voor het verbouwen van voedsel. Op Aarde werd druk meegedacht en geinnoveerd ter ondersteuning van de gemeenschap op Mars, veroorzaakt door de impuls van het success van de huidige groep en het risico van een fiasco.

 

 

 

“In 2052 verbleven 48 mensen permanent op Mars, bijna onafhankelijk van de ondersteuning van de Aarde. De gemeenschap is nu echter groeiende en er komen steeds meer mensen bij.”

“Dank voor je artikel. Had je ooit gedacht dat het zo ver zou komen in 2014?”

“Ik had er in ieder geval vertrouwen in, ondanks alle kritiek toendertijd. De tegenslagen waren onvermijdelijk, maar de balans met success heeft tot een doorbraak in technologie en een nieuwe hoop gezorgd.”

“Had je leven ooit anders kunnen lopen denk je?”

“Ben zeker van wel. Er waren genoeg momenten dat ik iets anders had kunnen beslissen, waarmee ik dan ook gelukkig had kunnen zijn.”

“En dat zeg je nu? Dan had het nog wat kunnen worden tussen ons.”

“Dat was wel veiliger geweest ja . Alles had zo fout kunnen gaan, toch is het goed afgelopen. Het …”

“Het leven is onzeker, ja dat weet ik . “

“Kom je hier nog heen?”

“Stuur maar wat foto’s :P Weinig kans helaas, ben nu gelukkig hier.”

“Houdt je nog steeds van zwart?”